De eerste groepjes toeristen scharrelen alweer over de Wallen. Ze lopen er een beetje verloren bij, want er is nog weinig te beleven. Je kunt niet koekeloeren naar de hoeren, er is geen wafel of pannenkoek te koop, je kan je niet klemzuipen in een sportcafé en je kan maar beperkt naar de coffeeshops, want je moet alleen naar binnen. Geen reet aan eigenlijk en niks te zien, maar gelukkig kun je wel uitgebreid selfies maken. En omdat er niks te doen is, kun je ook lang kijken of iedereen er wel Instagrammable genoeg opstaat.
Gelukkig voor de dolende toerist en de smachtende stadsbewoner mogen de terrassen vanaf morgen beperkt weer open. Er zijn cafés die hun terrasindeling al klaar hebben. Met behulp van lijnen wordt de tafelschikking duidelijk gemaakt. Het is een niet mis te verstaan signaal van hoop en doet tegelijketijd denken aan de gebiedsafbakening die je ook overal ziet op Koningsdag. Dit is van mij, daar mag jij niet komen. De nieuwe terrasregels zijn trouwens nogal onduidelijk. Moet je (altijd) reserveren? Mag je wel of niet met meer dan vier personen aan een tafeltje? Moet elke terraszitter zich identificeren, worden er gezondheidsvragen gesteld? Als er een wachtrij ontstaat voor je terras, wie is dan verantwoordelijk voor het handhaven van de anderhalve meter regels? Ik ben benieuwd hoe dat allemaal zal verlopen. Hopelijk loopt het allemaal wel los. Je kunt nu eenmaal niet alles voor zijn en regelen.
Vandaag creëren mensen nog hun eigen terras. Er wordt gebruikt gemaakt van bankjes, stoepen en walkanten. Mensen gebruiken de ruimte en de vrijheid. Het ziet er allemaal genoeglijk uit. Hopelijk zijn deze spontane terrassen een blijvertje.