Mark Rutte is de langstzittende minister-president van Nederland. Ik stel mij zo voor dat het hem intens tevreden, ja zelfs gelukkig stemt, al zal hij dat in het openbaar in alle toonaarden ontkennen, op de van de van hem bekende quasi-nonchalante manier: “Ah, nee joh, stelt niks voor, kom op, het gaat niet om mij, het gaat om ons gave land. En jullie zijn trouwens nog lang niet van mij af, hahaha!”, waarna hij volk en vaderland zijn innemendste glimlach toont.
Maar pas op, want achter het mombakkes van de charmante, o zo gewoon gebleven lachebek gaat in werkelijkheid een uiterst geslepen en door de wol geverfde en zelfingenomen machtspoliticus schuil, die Nederland de afgelopen twaalf jaar heeft herschapen naar zijn evenbeeld. Met desastreus resultaat, gezien de politieke en bestuurlijke problemen waarvoor we ons gesteld zien, en de teloorgang van allerlei instituties. Van Belastingdienst tot en met Woningcorporaties, van Rechtsstaat tot en met Sociale Voorzieningen, niets is aan de rancuneuze hervormingsdrift van Rutte ontkomen. De kaalslag gaat nog elke dag voort, met steeds hoger oplopende, en steeds geweldadiger conflicten tussen allerlei belangengroepen als voorlopig triest dieptepunt.
Net als 350 jaar geleden, in het rampjaar 1672, voelen veel oude en nieuwe Nederlanders zich Redeloos, Reddeloos en Radeloos. Daarbij is het land ook nog eens volstrekt Richtingloos en Stuurloos. Maar Kapitein Rutte heeft geen idee, hij ziet het niet, verblindt als hij is door zijn eigen voortreffelijkheid. Welbespraakt en extravert, volledig overtuigd van zijn eigen gelijk en onmisbaarheid, veinst hij interesse en inzet voor het algemeen belang.
Maar door het flinterdunne, haast doorzichtige empathische laagje waarmee hij zich tooit, is een kille, berekenende man zichtbaar, die niet in staat is tot zelfkritiek of reflectie. Die gespeend is van werkelijke interesse in het resultaat van zijn doen en laten. Die telkens weer elke verantwoordelijkheid voor zijn daden ontloopt, en zijn betrokkenheid of schuld afschuift op anderen. Die zijn handen wast in onschuld en als een parasiet zijn omgeving leegzuigt. Die geen concurrenten, opvolgers, of alternatieven duldt. Rutte buigt zich voorover in de fontein, en bewondert zijn spiegelbeeld. Mark Rutte heeft alle kenmerken van een narcist.
Aangemoedigd door een hondstrouwe entourage van bewonderaars, die zijn vermeende voortreffelijkheid en onmisbaarheid voortdurend bevestigen, wil Rutte eigenlijk nog wel twaalf jaar door. Maar niemand is onmisbaar, en zeker Mark Rutte niet. Laten we Mark daarom op deze bijzondere dag een afscheidscadeau aanbieden, in de vorm van een een mooie, lange reis op een replica van De Vliegende Hollander. In gezelschap van zijn trouwste vazallen en bewonderaars, zoals Henk Kamp, Ivo Opstelten, Maxime Verhagen, Edith Schippers, Cora van Nieuwenhuizen, Henkie Bleker, Sander Dekker en Halbe Zijlstra kan hij dan koers zetten naar het Land van Ooit, waar hij zich in de Eewige Bron voor altijd kan laven aan zijn eigen spiegelbeeld.
2022 als keerpunt. Nederland verlost van Mark Rutte. Dat biedt perspectief.
Comentarios