We hadden het herkenbare trompetspel van het varende eenmansorkest lang niet gehoord, maar gisteren, aan het eind van de middag was het er weer. Deze keer had hij ook een zangeres meegenomen.
Hij draaide zijn vertrouwde rondjes in de Oudezijds Kolk. Zijn repertoire van bekende weemoedige meezingers kaatste mooi terug tegen de gevels. Binnen de kortste keren stond de brug vol mensen, die het met de anderhalve meter regels niet meer zo nauw namen. Tot slot sprak de muzikant een dankwoord, dat ik niet heel goed kon verstaan, maar ik meende iets te horen over een alternatieve versie van Pinkpop.
Een beschaafd applaus klonk op. De man voer weg en de menigte verspreidde zich door de stad. Social distancing was ineens niets meer dan een echo uit het verleden.
