Deze week is Springwatch weer begonnen, het weergaloze, onweerstaanbare en onweerstaanbare natuurprogramma op BBC2. Weergaloos vanwege de ongelooflijk mooie beelden en de heldere uitleg. Onweerstaanbaar door de badgers, beavers, blue tits, barn owls, etc. de sterren van een meeslepende en verrasende soap, en door het presentatoren Chris, Gillian en Iolo die van elke aflevering een feest maken. Inspirerend, omdat je door hun enthousiasme en kennis vanzelf beter gaat kijken.
Dit jaar is Springwatch anders dan anders, omdat de presentatoren allemaal vanuit hun eigen huis moeten werken. Maar het valt op dat door de lock down de dieren die worden gevolgd makkelijker te vinden zijn, en rustiger opereren. Chris, een doorgewinterde veldbioloog, schoot de eerste uitzending vol toen hij midden in een relaas ineens vaststelde dat hij ‘never ever before in my life’ zulke veldwaarnemingen had gezien en meegemaakt. Ook wij volgen de natuur intensiever dan ooit. En we zien meer, omdat je er ook meer tijd voor neemt natuurlijk, maar er is ook meer te zien. In de gracht wemelt het van de pulletjes, en laatst hebben we een uur doorgebracht met het volgen van de capriolen, de zwemles en het voeren van een paar Meerkoetjes, aangevoerd en aangespoord hun aandachtige en zorgzame moeder. Voor het eerst zag ik echt goed wat een rare poten die beesten hebben. Ik dacht altijd dat ze fikse zwemvliezen tussen hun tenen hadden. Maar dat is niet zo. Ze hebben lange knokige tenen, en op hun poten zitten krankzinnige blauwachtige zwemlamellen. De balanceeract van de pulletjes op een wankel stuk drijfhout was ronduit spannend. Het rotzooierige nest, waarin allerlei takken en wegwerpmateriaal is verwerkt, maar dat toch comfortabel oogt. Verderop zwom een Wilde Eend met haar enig overgebleven donzige jong. Ik zie, hoor en ruik ook steeds meer, ook al is het midden in de stad.
Maandag gaat het slot er weer af, en daar zijn de meeste mensen we hard aan toe. Ben benieuwd wat er dan overblijft van de ontspannen stadsnatuur.