Denkend aan de toekomst van De Wallen
Zie ik trage processen
En moeilijke besluiten
Door oneindig laagland gaan.
Want tussen droom en daad
Staan, zoals we weten,
Wetten en praktische bezwaren.
Maar ondanks dat
Is denken aan de toekomst,
Fantaseren over dat wat kan,
Vertellen wat je wil, leuk.
En meer dan dat, belangrijk.
Want alles bij het oude laten
Accepteren zoals het is,
Is de hond in de pot, stilstaand water
Dat gaat tenslotte stinken
Totdat de stank ondraaglijk is
En alles wat dierbaar is, verdwijnt.
Dus wat ik zou willen?
In de toekomst?
Dat in Lange Niezel nummer twintig - negen
Centra ooit weer opengaat.
Spaans restaurant van naam en faam, icoon.
Uit heel Amsterdam, en ver daarbuiten
Kwamen mensen voor diner, om uit te gaan.
Maar Centra is al vijf jaar dicht
Zo’n zaak heeft nu geen schijn van kans
Kanarie in de kolenmijn.
Want de buurt is uitgeput
Uitgebeend tot op het bot
Paradijsvogels zijn gevlogen
De kleuren zijn vervaagd.
In plaats daarvan is alles
(nou ja, bijna alles)
Voorspelbaar en banaal,
Goedkoop en schel,
Middelmatig en massaal
Niet kijken, maar zien
Niet schreeuwen, maar fluisteren,
Niet horen, maar luisteren
Niet praten, maar doen:
Wieden, ploegen, zaaien, sproeien
Om te zorgen dat de grond weer vruchtbaar wordt.
En als dan Centra ooit weer opengaat
(Of iets dat daarop lijkt)
Dan is het oude hart van Amsterdam
Opnieuw weer eeuwig jong.